"Van Marrakesh naar de Diepe Sahara"
Een Intense Ontdekking
Op 20 januari 2024 zat ik met een vriend in een Italiaans restaurant in de stad, met een bord dampende pasta voor me. Terwijl we genoten van de maaltijd, kwamen we al snel te spreken over de documentaireserie die ik in december had gelanceerd op Videoland over mijn vader, en het opgroeien in de hasjhandel. Het was een intense ervaring geweest, vol emotionele spanning en bedreigingen van mensen die vreesden voor hun naam en reputatie. Ondanks deze uitdagingen wilde ik die wereld authentiek vastleggen. Terwijl ik mijn verhaal deelde, voelde ik een dringende behoefte aan een reset. Plotseling schoot het me te binnen: Waarom ga ik niet gewoon morgen naar de Sahara?
'De drang naar Reset'
De volgende ochtend zat ik op het vliegveld met mijn laptop op schoot, terwijl ik zocht naar een gids die mijn reis naar de woestijn kon faciliteren. Mijn ogen vielen op een foto van een gids met een tulband, Abdelhadi Elmoustahli. Hij had een warme, uitnodigende lach die me meteen een goed gevoel gaf. Na een kort en aangenaam telefoongesprek overtuigde hij me ervan dat hij de juiste man was voor dit avontuur. Hij regelde alles voor me, inclusief een charmante Ryad in de oude medina van Marrakesh. Ik had mijn fotocamera zorgvuldig ingepakt en voelde de drang om mezelf opnieuw te ontdekken als fotograaf. Vastberaden om een indrukwekkende serie foto's te maken, begon ik aan mijn reis. Bij aankomst in Marrakech werd ik verwelkomd door een man met een naambordje waarop "Wilhelm Falize" stond. Hij leidde me naar Abdelhadi, en al snel voelde het alsof we oude vrienden waren. Terwijl we elkaar leerden kennen, sprak Abdelhadi over de mooie plekken die we zouden bezoeken, maar ik was vastbesloten om de authentieke kant van Marokko te ervaren, weg van de toeristische drukte. Hij beloofde me een alternatieve route naar Merzouga en vertelde ook over Chefchaouen, de schilderachtige blauwe stad die op mijn wensenlijstje stond.
"Ik wilde alleen zijn met de lokale bevolking, weg van de toeristen."
Authenticiteit in de Woestijn
We stopten in een schilderachtig dorp dat leek te zijn uitgegraven uit de aarde. Daar ontmoetten we een man die afstamt van de Chorafia, een oude dynastie die zijn oorsprong in de achtste eeuw vindt. Mijn gids vertelde vol trots over de rijke geschiedenis van het gebied en hoe deze man verbonden was met de lokale cultuur. Deze momenten raakten me en gaven me een dieper inzicht in de mensen en hun verhalen. Naarmate we verder naar het zuiden reden, viel me op dat de mensen om ons heen steeds donkerder van huidskleur werden. Mijn gids vertelde over de Soefis en hun rijke geschiedenis. “Veel van deze mensen zijn ooit slaven geweest in de tijd van de Portugese bezetting,” zei hij. “Maar ze werden bevrijd door sultan Abdellah Al Ghalib, die de Portugezen versloeg.” Het verhaal raakte me en gaf me een dieper inzicht in de veerkracht van deze gemeenschap.
'Het Avontuur in de Duinen'
Na een lange rit arriveerden we in een woestijnkamp, Tinfou. Hier werden we verwelkomd door de neven van mijn gids, die ons met open armen ontvingen. Terwijl de sterren boven ons straalden, zat ik bij het kampvuur tussen de nomaden, die met hun traditionele muziek en verhalen de sfeer vulden. De warmte van hun gastvrijheid en de magie van de omgeving maakten deze ervaring onvergetelijk. De volgende ochtend werd ik vroeg wakker, omringd door de stilte van de Sahara. De kou was doordringend, maar ik besloot naar buiten te gaan om het landschap te verkennen. Tot mijn verbazing bevond ik me te midden van majestueuze duinen die wel 100 meter hoog leken. Ik klom naar de top en mediteerde terwijl de zon opkwam, en voelde me één met de natuur. De schoonheid van het moment gaf me een gevoel van vrijheid dat ik lange tijd niet had ervaren.
'Terug naar de Beschaafde Wereld'
Later op de dag ontmoette ik de oudste bewoner van de Sahara, een nomade die volgens mijn gids meer dan 90 jaar oud was. Na een paar uur rijden bereikten we ons basiskamp. Hoewel ik me moe voelde van het reizen, ging ik een paar uur liggen om bij te komen. Toen ik weer wakker werd, kwam mijn kameel met de gids om me naar de duinen te brengen. Het was een adembenemende ervaring om op een kameel door de woestijn te rijden, de horizon in de verte. Bij de terugreis naar Marrakesh viel me op dat ik in mijn foto's weinig contact had met de mensen. Ze leken zich vaak te verstoppen voor de camera. Terwijl ik weer op het plein van de medina stond, waar de trommels luidden en de cobra's werden bezongen, voelde ik het contrast met de stilte van de Sahara. Deze reis had iets in mij veranderd; het had mijn perspectief verbreed en me voorbereid op nieuwe projecten in de toekomst. De Sahara had mijn ziel vernieuwd en me de kracht gegeven om weer verder te gaan.
Comentarios