Jiri Taihuttu: "Ik groei, dus mijn kunst groeit mee.”

Tekst en fotografie by Will Falize

Styling by Tijn Bakker

Art Direction Periscoop Agency

Special thanks to adidas original

Location by Stassen Hifi

Je kent ze wel. Van die mensen die nooit stil lijken te staan. Die zich steeds opnieuw uitvinden, zonder hun ziel te verliezen. Jiri is zo iemand.

Twintig jaar geleden had ik hem ook al voor de lens en zei hij met een piepstem: “Ik word rockster.” Vandaag rijdt hij in alle vroegte naar een repetitie, gewapend met diezelfde honger — maar in een ander jasje. Geen rapper meer, geen kind van toen, maar een volwassen muzikant op zoek naar nieuwe klanken, nieuwe grenzen.

WILL: Wat drijft jou vandaag de dag?

JIRI: Honger. Niet naar succes, maar naar ontwikkeling. Ik wil blijven ontdekken wat er nog meer in me zit. Muzikaal. Menselijk, creatief en het stopt nooit. Elke keer als ik iets nieuws ontdek of leer, voel ik dat vuur weer.

WILL: Hoe zie je die honger terug in je werk?

JIRI: Ik switch van rap naar gitaar, van nachtopnames naar repetities om acht uur ’s ochtends. Vroeger was het chaos en meer rock and roll, nu is het structuur. Maar de drive is hetzelfde. Alleen de vorm verandert. En het publiek voelt dat. Het moet echt zijn. Zelfs als het klein is. Een akoestisch optreden voor twintig mensen kan net zo intens zijn als een groot podium. Als het maar oprecht is.

“Mijn moeder gaf me de discipline. Mijn vader de vrijheid.”

Jiri groeide op in Venlo-Zuid. “We hadden niet veel, maar we deelden alles,” zegt hij. “Dat maakt je vindingrijk. En het creëert een soort overlevingskracht die ik nog steeds bij me draag.” Zijn vader die zelf muzikant is betrok hem overal bij: repetities, optredens, geldzaken. “Ik moest afrekenen na een show, ook al was ik veertien. Hij maakte me niet alleen muzikaal sterker, maar ook zakelijk. Dat vertrouwen dat hij me gaf — dat voelde als volwassen worden in fast forward.”

Maar de band met zijn vader ging verder dan muziek of praktische leermomenten. “We waren niet alleen vader en zoon, we waren ook een soort vrienden. Hij liet me zien hoe je van je passie je werk maakt, zonder dat het je ziel kost. En hij behandelde me nooit als een kind. Altijd als iemand met een stem, een eigen blik. Dat heeft me gevormd.”

Zijn moeder zorgde voor ritme en regelmaat. “Zij zei altijd: ‘Jiri, zitten, oefenen.’ Dat was soms frustrerend, maar essentieel. Zij gaf me de discipline.””

WILL: Hoe belangrijk was het gezin in jouw creatieve vorming?

JIRI: Alles. Mijn vader gaf me ruimte, mijn moeder richting. Die combinatie heeft me gemaakt tot wie ik ben. Weet je, als kind zat  ik op het conservatorium, maar ik had vooral mijn ouders die me de lessen van het leven leerden. En dat was genoeg. Mijn broer en zus zijn ook creatief. Er hing gewoon iets in dat huis. Iets wat je niet kunt uitleggen, maar wel voelt.

"Geen hogere macht, gewoon het doel voor ogen"

Jiri’s pad ging van flamenco naar filmmuziek, van hiphop naar alternatieve rock. Een muzikant die zichzelf steeds opnieuw uitvindt. “Ik zie geen nut in blijven hangen in één vorm. Dan ben je uitgepraat. Kunst moet ademen. Het moet in beweging blijven.”

WILL: Waarom ben je gestopt met rappen?

JIRI: Omdat ik voelde dat het tijd was. De vorm paste me niet meer. Ik had gezegd wat ik wilde zeggen. Ik herinner me dat moment op Pinkpop nog precies. Het was een afscheid, maar ook een aankondiging van iets nieuws. Ik keek het publiek in en wist: dit hoofdstuk sluit ik bewust. Wat ik nu ga dien hou ik nog even onder de radar. De verrassing is onderdeel van het verhaal. Ik wil mensen niet alleen verrassen, ik wil ze raken. Echt iets achterlaten.

WILL: Wat houdt jou scherp?

JIRI: Het doel zelf. Niet iets abstracts of spiritueels. Gewoon weten waar je heen wil. En daar elke dag opnieuw voor kiezen. Ik heb geen religie of ritueel, maar ik geloof in dagelijkse toewijding. En dat is genoeg. Het is niet altijd makkelijk. Er zijn dagen dat je twijfelt, dat je denkt: wat ben ik aan het doen? Maar juist op die dagen moet je blijven gaan. Dat is het verschil tussen dromen en doen. Ik heb inmiddels alles wel meegemaakt, van flops tot hits en door alles heen kan ik alleen maar zeggen dat alles meetelt aan het vormen van het karakter waardoor we mensen zijn.

"Er zijn geen shortcuts. Alleen eerlijk werk"

Naast muziek heeft Jiri een liefde voor voetbal en kleding. Geen designermerken, maar vintage vondsten. “Ik was gisteren nog in drie kringloopwinkels. En toen vond ik slangenleren laarzen voor twintig euro. Dat is voor mij stijl: karakter, geen prijskaartje.”

Zijn tattoos? “Ze zijn niet wie ik ben, maar ze vertellen wel waar ik geweest ben. Ik heb er geen één nodig om mezelf te zijn, maar ze horen bij mijn reis.

WILL: Wat wil je jonge makers meegeven?

JIRI: Dat er geen shortcuts zijn. Alles kost tijd. En fouten. En vallen. Maar daar groei je van. Het enige wat je moet doen is eerlijk zijn in de spiegel. Altijd. Wees niet bang om opnieuw te beginnen. Juist dan leer je wie je echt bent. En werk. Echt werken. Het is geen sprookje. Het is zweten, vallen, opstaan. Maar de beloning is echt. En puur.

WILL: En hoe zie jij jezelf over tien jaar?

JIRI: Geen idee. En dat is precies het plan. Zolang ik blijf creëren, blijf bewegen, blijf voelen – dan ben ik op koers. Misschien ben ik dan ergens in Zuid-Amerika aan het opnemen met een lokale band. Of schrijf ik muziek voor film. Als het maar echt is. Ik wil niet herhalen, ik wil verrassen. Ook mezelf.

The End.