Burning Man: "The Playa provides”

Wat gebeurt er als je alles loslaat – je huis, je ritme, je vaste identiteit – en een week lang leeft in een stad die daarna weer verdwijnt? Burning Man is geen festival, het is een experiment met vrijheid.

Tekst en fotografie by Will Falize

Proloog – Van Baker Beach naar Black Rock

Iedereen heeft wel een bucketlist. Maar hoe vaak durven we écht ja te zeggen als de kans zich aandient? Voor mij begon het toen ik beeldmaker Leandra Arjona-Jacobi van Studio HER ontmoette. Ze vertelde dat ze naar Burning Man zou gaan. Ik riep meteen: “Holy fuck, je gaat naar motherfucking Burning Man? Dat staat op mijn bucketlist.”

“Wil je mee?” vroeg ze. Mijn antwoord was instinctief: “Uhh… natuurlijk wil ik mee.”

De volgende dag bleek het serieus. Lucas, een van de organisatoren van Camp Phantasmagoria, had ingestemd. Ik besefte dat ik ja had gezegd tegen een van de grootste avonturen van mijn leven in een impuls en dat ik niet meer terug kon.

Thuis begon de puzzel. Mijn dochter, de hond, het paard – alles moest geregeld worden. Twijfel overviel me soms, maar mijn collega filmmaker en vriend Julius Ponten gaf de doorslag. “Will, je moet gaan. Vind jezelf daar. We gaan daarna een docu-serie met BNN/VARA maken waarin we diep zullen moeten gaan.”

En zo zat ik weken later in het vliegtuig naar Reno in de VS. Maar om te begrijpen waar ik terecht zou komen, moet je weten hoe dit allemaal begon.

De geboorte van Burning Man In 1986 sleepten Larry Harvey en Jerry James een drie meter hoge houten pop naar Baker Beach, San Francisco, en staken die in brand. Spontaan kwamen mensen samen: er werd gedanst, gezongen, gehuild. Geen festival, geen concept, maar een ritueel.

In de jaren ’90 verhuisde het vuurtje naar de Black Rock Desert. Daar verrees Black Rock City: een tijdelijke stad die tien dagen leeft en daarna volledig verdwijnt. Geen logo’s of sponsors, alleen tien principes: radical inclusion, gifting, decommodification, radical self-reliance, communal effort, leave no trace, participation, civic responsibility, immediacy en radical self-expression.

En dit jaar, 2025, stond ik er voor het eerst als 'Virgin Burner'. Hoe je zo’n avontuur deelt? Ik koos voor anekdotes en interviews met mede-burners uit mijn kamp: Phantasmagoria.

Reno – Eerste ontmoeting met de familie

Na drie vluchten landde ik in Reno, Nevada. Het casinohotel was overweldigend groot. Terwijl ik blackjack speelde en won, voelde ik een vreemde rust. Alsof het universum zei: let go Will! De volgende dag ontmoetten we de eerste groep van Phantasmagoria. Lucas stelde me voor aan Leo, een man uit Queens, New York. Ik voelde me niet in mijn kracht die dag door de lange reis en de jetlag ( en om eerlijk te zijn ook de Whisky ) , maar door Leo's warmhartig karakter en vriendelijke persoonlijkheid, lifte ik al snel mee op zijn energy. We gingen naar de Walmart om essentials te halen voor in de woestijn. Hij vertelde dat hij uit Kew Gardens kwam, vlakbij Forest Hills – de plek waar mijn dochter geboren is. Dat raakte me diep. Vijf jaar geleden was ik naar Nederland verhuisd om haar een betere toekomst te geven. Nu stond ik hier, voor het eerst terug in Amerika, op weg naar een plek waar niets vanzelfsprekend was. Die nacht sliepen we in zijn auto op de parkeerplaats van het casino. Om vier uur ’s ochtends vertrokken we in een stoet auto’s richting de Black Rock Desert. Terwijl de bergen zich in het ochtendlicht lieten zien en Leo de soundtrack verzorgde, voelde ik het besef indalen: I did it. Ik heb mezelf dit cadeau gegeven!

Aankomst – De storm die alles brak Na vijf uur rijden doemde Black Rock City op. De straten zijn georganiseerd als een klok, met avenues en straten zoals in Manhattan. Ons kamp lag op 4:00 en Esplanade aan de befaamde Playa. Alles strak uitgedacht, alsof chaos en orde hier een pact hebben gesloten. Ik had me aangemeld als bouwer, dus moest direct aan de slag gezien de vertraging. Containers werden geopend: meubels, doeken, tenten. Alles moest opgebouwd. De zon brandde genadeloos, 38 graden, stof in je longen. En toen kwam de storm. Binnen minuten was de hemel wit. Het zicht zakte naar een meter. Alles vloog weg. Ik rende naar een container waar een groep Berlijnse chefs schuilde. Binnen: wijn, eten, gelach. Buiten: de zwaarste storm in jaren. Toen het ging liggen, was ons kamp een slagveld. Tenten weg, keuken verwoest, art cars beschadigd. Burning Man toonde meteen zijn essentie: je bezit niets, alles kan verdwijnen. Alleen community blijft.

Lucas – Tech, Kunst en de Humor van de Playa

Lucas groeide op als hacker. “Ik zat nachtenlang achter mijn computer, systemen binnen te dringen. Niet om schade aan te richten, maar om te begrijpen hoe dingen werkten.” Tegelijkertijd organiseerde hij feesten, aangetrokken door muziek en chaos.

“Jarenlang kwamen die twee werelden – technologie en kunst – nooit echt samen. Op Burning Man gebeurde dat eindelijk. Hier kan ik mijn hele hart in allebei stoppen.”

De Nacht van Elon Musk

Lucas vertelt over een nacht op de Playa, waarin de woestijn een van haar grappen uithaalde met ons. “We waren met een klein groepje aan het fietsen weet je nog Will? En raakten verdwaald. Eerst kwamen we de broer van Elon Musk tegen. Vijf minuten later stuitten we op een kunstwerk met de tekst ‘Fuck you Elon.’ En direct daarna vloog Starlink over ons heen. Drie Elon-momenten in vijf minuten. Dat is de humor van de Playa. Je kunt het niet plannen – je moet er gewoon om lachen.”

Waarom Hij Terugkomt

Voor Lucas is Burning Man de zeldzame plek waar zijn liefde voor technologie en kunst volledig samenkomt. Hij valt even stil en zegt dan: “Mensen kunnen je niet echt veranderen. Maar een plek kan dat wel. En voor mij is het hier. Burning Man is elk jaar mijn reset. Hier strip ik alles terug tot de kern, en kom ik thuis lichter, helderder, klaar om opnieuw te beginnen. Daarom zal ik altijd terugkomen. The Playa provides.”

Asia – Longest Legs en het Hart van een Community

“Ze noemen me Longest Legs,” zegt ze met een glimlach. Zo kent iedereen haar op de Playa. Asia’s Burning Man-avontuur begon in 2010, toen vrienden haar onverwacht meenamen. “Ik had geen idee waar ik aan begon. Maar die eerste keer… het zette alles in beweging.”

In 2011 werd Phantasmagoria geboren, met de kunst van Adam Christoph en een art car. Wat begon als een kamp van dertig mensen groeide uit tot een community van 170 deelnemers op de Esplanade, een van de meest zichtbare plekken in Black Rock City. “Ons kamp is niet van één iemand,” legt Asia uit. “Het is van iedereen die eraan meebouwt. Dat maakt het zo bijzonder.”

Een Tempel die Verbindt

Centraal stond dit jaar een nieuwe tempel, ontworpen door Adam Christoph: twee verbonden torens die bezoekers uitnodigden om te klimmen, spelen en contact te maken. “Het is ons grootste bouwwerk ooit,” zegt Asia trots. “Een plek die niet alleen mooi is, maar mensen ook dichter bij elkaar brengt.”

De Kracht van Transformatie

Waarom keert ze ieder jaar terug? Asia hoeft niet na te denken. “Transformatie. Elke keer dat ik de woestijn verlaat, kom ik terug als een andere versie van mezelf – sterker, opener, nieuwsgieriger en creatiever. Burning Man laat me zien dat ik veel meer kan dan ik dacht.”

Leo – Het Uur dat Alles Veranderde

Leo praat met een energie die je meteen meeneemt. Hij glimlacht breed. “Voor mij gaat het om gezien worden. Niet op een egoïstische manier, maar als mens. Om liefde te geven, om expressie terug te geven zonder bewust te zijn van jezelf. Burning Man heeft me geleerd dat het allemaal draait om geven zolang het kan worden vastgehouden.”

Op de Rand van Vertrek

Eigenlijk was Leo al bijna weg weet ik me nog te herinneren. De 'Man' was verbrand, zijn fiets ingepakt, zijn plan klaar: de Redwoods in. Hij stelde zelfs nog voor dat ik met hem mee zou liften. Maar toen riepen lotgenoten uit het kamp: “Blijf nog één uur!” Dat ene uur veranderde alles. Hij bleef. Eerst een drankje, toen een praatje, en voor hij het wist werd hij meegevoerd van kamp naar kamp. Tot hij midden in de nacht bij befaamde art-car Mayan Warrior terechtkwam. Daar voelde hij zich omringd door wat hij zelf “engelen” noemt: Julia, Mustafa, Pepo – mensen die hem ontvingen alsof hij er altijd al thuishoorde.

De Playa Verandert Je

Hij dacht dat hij maar één keer zou gaan. “Maar toen ik er eenmaal was, wist ik: ik moet terug. Elk jaar opnieuw. Het is een plek die blijft veranderen en die mij telkens weer verandert.”

Ik vertelde hem dat Julia en Mustafa mij later een lift naar Reno hadden gegeven in hun RV en me hadden gevraagd om hem te zeggen dat ze van hem houden. Dat die laatste dag en nacht voor hen magisch waren geweest. Leo moest lachen. “Zie je? Dat is de Playa. Verhalen raken elkaar, zelfs als jij denkt dat je alleen reist. Het is één grote verbinding.”

Captain Leopard – The Last man Standing

Zijn 'Playa-naam' is Captain Leopard, maar achter die bijnaam schuilt iemand die verantwoordelijkheid ademt. Vier jaar lang bouwde hij mee aan Phantasmagoria, een van de grootste kampen op Burning Man. Wat begon als logistieke rol, groeide uit tot volledige leiding over het kamp. “Toen onze leider in een eerdere editie zijn arm en voeten brak, moest ik alles overnemen,” zegt hij. “De badkamers, het eten, de hele operatie. En ik deed het vanaf dat moment als een soort van 'roeping.

De Woestijn als Spiegel

Voor Alex is Burning Man geen festival. Het is, zoals hij het noemt, “een sociaal menselijk experiment.”“Hoe meer je geeft,” zegt hij, “hoe meer je ontvangt.”

Hij vertelt hoe het kamp dit jaar groter was dan ooit. Phantasmagoria werkte samen met een ander kamp – twee werelden die samensmolten tot één levend organisme van 170 mensen.“Het was zo mooi om te zien,” zegt hij. “Iedereen vond zijn rol. Iedereen hielp elkaar. Geen regels, geen hiërarchie. Alleen vertrouwen.”

In de hitte van de dag en het stof van de nacht ontdekte hij iets eenvoudigs maar groots: dat geven de enige manier is om echt te leven.

De Roep van de Playa

Wanneer ik hem vraag wat hij anderen zou aanraden, lacht hij even. “Je kunt geen ticket kopen voor Burning Man,” zegt hij. “Burning Man moet jou bellen. Je moet er klaar voor zijn.” En als je eenmaal gaat, blijf je terugkomen. Jaar na jaar.”

Mariana – Kritiek, Black Coffee en Waarheid

Een Positieve Ervaring

“Het was een positieve ervaring,” zegt Mariana. “Mentaal, fysiek, spiritueel – ik voelde me goed. Natuurlijk waren er stormen en chaos, maar juist dat gaf kracht. Het was een blessing om daar te zijn en al die mooie mensen te ontmoeten. Burning Man is een portal,” legt ze uit. “Geluid, vuur, zand, water – die elementen openen deuren naar introspectie.

Vrijheid of Façade

Ze is eerlijk over haar kritiek. “De kunst? Geweldig. De zon? Fantastisch. Maar sommige feesten voelden leeg – zoveel drugs, zoveel hyperseksualiteit. Dat was voor mij geen echte vrijheid, maar een façade. Dit is een speelplaats, geen samenleving. Mensen noemen het een sociaal experiment, maar daar twijfel ik aan.”

Toch zegt ze: “Dat is niet negatief. Ik ben al op mijn pad. Voor mij is vrijheid de brandstof van de ziel – jezelf bevrijden van pijn en oude verhalen. Dat is mijn werk, mijn kunst, mijn leven.”

De Nacht van Black Coffee

Haar mooiste moment kwam tijdens een regenachtige nacht. “Alles leek dood. Totdat we hoorden dat Black Coffee ergens zou draaien. We liepen anderhalf uur door de modder. En toen stond hij daar – mijn favoriete dj, voor dertig, misschien vijftig mensen. Het voelde als een privé-concert. Alsof de Playa ons een geheim gaf.”

Serra – De Storm en de Spiegel naar Mezelf

Op de derde dag ontmoette ik Serra bij een feest een paar avenues verderop. Haar laarzen en de tattoo op haar hand trokken mijn aandacht. Ik maakte een compliment, ze glimlachte en danste door. Uren later brak een storm los – wind, stof, modder. Fietsen waren nutteloos, feesten vielen stil. En daar stond Serra weer, alleen. “You still here too?” vroeg ik. “I’m stuck,” antwoordde ze.

Iets in mij voelde zich geroepen. “Listen Serra, I’d like to donate my time and effort to get you safe to the other side.” Ze keek verbaasd, maar nam mijn arm. We lieten onze fietsen achter en ploeterden samen door de storm. Eerst met schoenen die loodzwaar werden, daarna blootvoets, arm in arm, tot we uren later haar kamp bereikten. Serra rookte een sigaret en ik maakte een foto, en we namen afscheid.

Twee dagen later bracht ik haar fiets terug. Ze was zó blij dat we de dag samen doorbrachten, eindigend in een van mijn mooiste burn-ervaringen: 24 uur dansen, tot de zonsopkomst bij Mayan Warrior met Rufus du Sol.

Maar Serra was meer dan een toevallige ontmoeting. Ze spiegelde mij de man die ik wil zijn: iemand die geeft zonder iets terug te verwachten, die verbinding kiest boven gemak. Door met haar die storm door te lopen, liep ik tegelijk naar een eerlijkere versie van mezelf.

En dat is precies waar de woestijn je steeds weer op test: karakter. Van bouwen in de hitte tot overleven in stormen, telkens kwam de vraag: wie bén je? Ik voelde dat alle trainingen, runs en bergtochten me hadden voorbereid. Niet door mijn grenzen te overschrijden, maar door te kiezen voor rust, intimiteit en echte connectie.

Zoals Leo zei: Burning Man draait om gezien worden – niet voor je ego, maar voor wie je bent geworden. En dit keer zag ik mezelf ook. Niet alleen de avonturier die vrienden ooit Free Willy noemden, maar ook de vader, ondernemer en man die ik nu ben. De woestijn gaf me een 'Playa-naam' die beide kanten verbindt: Free Will. Aangenaam. Hahaha. Het leven is één groot avontuur.

Epiloog – De lens als gift

Naast woorden zijn er beelden. Portretten zoals mijn Playa-gift. Zwart-wit, omdat kleur teveel zou dicteren. Door de kleur weg te halen, nam ik de macht terug nadat Burning Man de macht over mij had gehad voor 12 dagen.

Ik kon niet iedereen fotograferen – stormen en chaos lieten dat niet toe. Maar de gezichten die er wél zijn, weerspiegelen ook de rest. En zo is dit verhaal niet compleet. Maar net als Burning Man zelf, precies daarom waarachtig.