Tijdens de Amerikaanse verkiezingen werd ik gevraagd door een verslaggever van een lokale nieuwszender, om iets te vertellen over mijn tijd in Amerika. Ter voorbereiding dook ik weer in mijn oude archieven, terug naar de tijd dat ik als jonge dertiger in Brooklyn woonde. Een periode waarin ik als alleenstaande vader zorgde voor mijn dochter, Sofie Bleu. Ik was toen modefotograaf en zat in een intense struggle in de 'concrete jungle' van New York, waar de vijf wijken allemaal hun eigen verhalen en uitdagingen kenden.
Ik hield de bordjes hoog daar in de 'Concrete Jungle', als een goochelaar die de controle probeerde te houden door de lange dagen, de eindeloze afstanden en de eenzaamheid en isolatie van het leven in een 'ghetto' als een vreemdeling ver van huis. Ja, je leest het goed: ik woonde in de ghetto, in Brownsville, Brooklyn. Dat was destijds het enige wat ik me kon veroorloven met twee slaapkamers, een vereiste als ik mijn dochter bij me wilde laten overnachten.
Brownsville ligt in East New York, een wijk die bekendstaat om zijn hoge criminaliteitscijfers. Maar voor mij was het praktisch, want er was een treinstation vlakbij waar ik de L-train kon pakken naar Manhattan via Williamsburg. Het was een kans die ik niet kon laten schieten, vooral omdat ik de lease de eerste maanden voor de helft van de prijs kon overnemen van een goede kennis.
"Als fotograaf moest ik toch een manier vinden om door te breken in deze monsterstad"
Je werk moet gezien worden, zodat merken en tijdschriften je gaan vertrouwen en inzetten voor editorials. Een van mijn strategieën was simpel maar effectief: een lijst maken van de top 10 modellenbureaus en ze allemaal bellen. Sommige bureaus hadden dagen waarop je je portfolio kon langsbrengen; dan leg je letterlijk je ‘book’ op een stapel van dertig anderen in de lobby, hopend op een belletje voor een gesprek. Soms lukte het, en werd ik teruggebeld voor een afspraak met een booker.
Op een dag werd ik uitgenodigd door Bobby Gutierrez bij Wilhelmina Models in Manhattan. Een relaxte gast die echt naar mijn verhaal luisterde — hoe ik vanuit Europa hier was beland, vader was geworden van een kind met een model en nu aan mijn carrière werkte. Ik liet hem werk zien uit Milaan en Amsterdam, waar ik als jonge fotograaf flink aan de weg had getimmerd. Hij keek vooral aandachtig naar mijn avant-garde shoots. “Daar ga je in NYC geen geld mee verdienen,” zei hij. “Mannenmode… dáár zit de boterham.” Aiiiii....dat was niet echt waar ik me in kon vinden, mijn hele portfolio zat vol met vrouwen die als godinnen in grote jurken paradeerden. 'But if it pays my rent'....
"Het was niet zomaar een shoot; het was een verhaal over veerkracht."
Bobby stelde voor om een test-shoot te doen: “Wat voor verhaal wil je vertellen?” Zonder aarzelen zei ik: “Iets in mijn buurt, in Brownsville. Het is rauw, het is gritty, maar ook een tijdsbeeld voor mezelf. Laten zien dat, ondanks de trashy setting, een man zichzelf blijft en zich goed kan kleden. De kracht zit in attitude.” Hij bracht me in contact met Darryl Glover, een stylist die veel werkte met hiphopartiesten zoals Sharaya J van Missy Elliott.
De shootdag was een chaos, maar op een goede manier. Mijn appartement zat vol met zo'n 10 tot 12 mensen, inclusief Bobby en Darryl, die twee assistenten had meegenomen. Ik wilde de modellen door de straten laten bewegen alsof ze ergens naartoe gingen, een doel voor ogen. "Het was niet zomaar een shoot; het was een verhaal over veerkracht."De modellen moesten uitstralen dat ze op het punt stonden iets groots te bereiken, ondanks de omgeving.
We kregen toestemming om te fotograferen bij een schoolbus-opslag in de buurt. De iconische gele bussen gaven een Americana-vibe die ik wilde vastleggen. Michel, een van de modellen, zette ik bovenop de hekken en in een bus. Hij had een uitstraling als een jonge soldaat die op missie ging, ver weg van familie en geliefden. John, met zijn Britse look, bracht juist een onverschrokken houding, iets wat ik in die tijd zelf diep van binnen moest aanboren om te overleven.
“Ik vond inspiratie in de rauwe straten van Brownsville, waar elke scheur in de muur een verhaal vertelde.”
“Fotografie werd mijn manier om betekenis te geven aan een omgeving waar de hoop vaak ver te zoeken was.”
De shoot heeft uiteindelijk nooit in een blad gestaan, maar het zorgde wel voor waardevolle contacten die later tot betaalde opdrachten leidden. “In New York blijft het een kwestie van vechten en overleven. Alleen de écht getalenteerden houden het langer dan drie maanden vol.” Ik heb in mijn acht jaar in NYC velen zien komen en gaan.
Cool Wil